Petra Verheyen

Eerst wat over mijn persoonlijke zelf  
Petra (1986), mama van 2 lieve meiden (2019 en 2021), fijn huis in Wijchen, fijne vent ;). Dol op lekker eten, hardlopen, taart, buiten zijn, yoga, wandelen, Pinterest en vakantie vieren. Als mama ervaar ik als geen ander hoe uitdagend dat mama-zijn is. De eeuwige zoektocht naar balans bijvoorbeeld. De zorg voor je kinderen, werk, aandacht voor je partner, een sociaal leven, sport, leuke dingen en, oh ja, de zorg voor jezelf. ACT (Acceptance and Commitment Therapy) helpt mij in mijn eigen leven enorm. Zo leert het me om te gaan met mijn (onmogelijk strenge) hoofd. Het helpt me mijn gedachten met een korreltje zout te nemen als mijn hoofd weer wat te klagen heeft. Ook helpt het me niet altijd te handelen naar dat wat mijn hoofd vindt dat ik allemaal móet en leert het me meer te luisteren naar mijn eigen behoeften. ACT leert me moeilijke gevoelens te verdragen en er ruimte voor te maken. Daarnaast leert het me om moeilijke en spannende stappen te zetten in mijn leven en daarbij dus die lastige gevoelens en gedachten te verdragen. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet bezig ben met ACT en er de vruchten van pluk. Het heeft me gepakt en laat me niet meer los. Dat gun ik jou ook.   

Dan nog wat over mijn professionele zelf* 
Ik werk als psycholoog in de Basis-GGZ in een fijne praktijk in Nijmegen, waar ik het enorm naar m'n zin heb. In mijn werk pas ik verschillende behandelmethoden toe, maar ben ik vooral verliefd geworden op ACT (Acceptance and Commitment Therapy). Ik zie het als een knéiter van een gereedschapskist over hoe om te gaan met al je (soms lastige) gevoelens, (vaak vervelende) gedachten en jezelf. In mijn hoofd ontstak een vuurtje, waarbij er gedachten opkwamen als: 'Waarom leren mensen dit niet eerder in hun leven?', 'Waarom moet iemand daadwerkelijk eerst vastlopen om hiermee in aanraking te komen?', 'Wat zou het toch mooi zijn om dit meer preventief in te zetten en daarmee misschien wel een stukje weten te voorkomen dat mensen echt stuklopen'. Mijn hoofd ging er dus vol op aan en ik voelde een niet te negeren energie om hier iets mee te doen. And that's where it all began.